Eg er oppe på gangfeltet, syklar raskt i mellom to fotgjengarar. Så ser eg ein sølepytt. Det er mange av dei, dei går godt saman med eit hol eller to i vegen. Eg fortar meg ned frå gangfeltet og syklar langs bilvegen. Syklar i nokre minutt, men merkar at bilane hopar seg opp bak. Fortar meg opp igjen på gangfeltet. Sikksakkøyringa held fram, der sølepyttar og fotgjengarar er mine slalåmportar.
Slik ser gjerne morgonen min ut. Ein evig runddans av stress, irritasjon og sykkelglede ned Angedalsvegen. Ein kan finne mangt eit paradoks her i livet. Som at dei med dyrast treningsutstyr gjerne er i dårlegast form, eller det at ein kan elske å ha det ryddig, men samstundes hatar å rydde. Men det største paradokset eg har møtt på til no i livet, er sykkelbyen Førde. Eller som kommunen sine heimesider lovar; ein miljøvennleg og sikker trafikksituasjon.
Eg trudde kunsten å sykle var noko eg kunne. Så vidt eg veit har eg knapt brukt støttehjul. Om kjede på sykkelen dett av, er eg typen som har stålkontroll. Eg kan fikse det på eit halvt minutt, utan å få spor av olje på henda. Nokre år som student har også lært meg å takle kombinasjonen av trikkeskinner, bilar og sykkel i Oslogryta.
Sjølvtilliten var det med andre ord ikkje noko i vegen med, heilt til eg møtte sykkelbyen Førde. For i sykkelbyen Førde finst det knapt sykkelvegar. Men ein heil del trafikk, fotgjengarar, halvdårlege fortau og regn. Å sykle til jobb om morgonen i denne byen er ein prøvelse av dei sjeldne. Sikksakkøyringa mi om morgonen på veg til jobb vitnar om alt anna ein stabil trafikksituasjon.
Eg beklagar til fotgjengarar og bilistar, eg er verste typen syklist. Men skulda vel eg å legge på Førde by. Teorien, den tilseier ein roleg og tilrettelagd sykkeltur til jobb. Fornufta derimot, den fortel meg at eg, med hjartet i halsen, må unngå fotgjengarar, bilistar, syklistar og slagholer med knappast mogeleg margin. Snakk om paradoks.
Av Anne Sigrid Timberlid Hundere