I 1998 vart den amerikanske journalisten Stephen Glass avslørt for å ha skrive falske reportasjar for den amerikanske vekeavisa The New Republic. Glass skreiv om fyllefestar i studentorganisasjonen til det republikanske partiet, ein ungdom som fekk jobb i selskapet han hacka datasystemet til, og om narkotikapolitikk. Alt heilt eller delvis oppdikta.
Ein forfattar fortalde meg om kvifor han brukte ekte namn og historier i romanane sine. «Litteraturen må vera sannsynleg. Men slik er ikkje verkelegheita.» Dei beste historiene greidde han ikkje dikta opp sjølv, så han brukte verkelege historier i staden. Historier naboane fortalte om seg sjølve eller andre. Men historiene folk kunne skjemst av, dikta han opp namn til. Han måtte jo syta for at dei kunne stola på han.
Glass følte kanskje på presset om å levera spanande historier. Journalistar, forskarar og mange andre vert freista til å juksa litt. Jamvel Ingrid Espelid Hovig juksa lite granne. Men historiene er gode nok, det er berre om å gjera å finna dei. Noko kan vera for godt til å vera sant, men ingenting er for sant til å vera godt.
Som journalistar får me gjera nett det. Me får sjå kor usannsynleg både verda og Sunnfjord er, og me får leita etter dei gode og sanne historiene. Og attpåtil skriva og fortelja dei. Det er eit enormt privilegium. Me treng ikkje eingong dikta opp historier. Sjølv om det nokre gongar kunne vore fint å dikta opp berre litt.