Dei gylne 20-åra byrjar å nærme seg slutten. «Smilerynkene» har meldt seg, det same med lysta for å sitje heime og sjå på fjernsyn ein fredag, i staden for å rave på «by’n». Facebook har også oppdaga at eg ikkje lenger er ung og lovande. Eller, at eg i alle fall er i ein alder der det er venta litt meir enn det eg og almanakken min har planlagt.
For ifølgje Facebook er ikkje 20-åra komplett før eg har gifta meg og fått ungar. Det er i alle fall det dei vil ha meg til å føle og tru. Annonsar som «Skal du gifte deg? Legg inn ønskeliste hos oss» og «Babyklærne kjøper du her» skrik mot meg kvar dag. Fytti grisen så lei eg er!
Sjølv om eg er på «feil» side av 25-talet, er ikkje det einstydande med giftarmål, ungar og Volvo V70. Det er heller ikkje ein sjølvsagt ting at alle kan få barn eller vil gifte seg. Men det er det mange, inkludert Facebook, som ikkje tenkjer over.
Forventingane og presset utanfrå er vanskeleg å ignorere, men eg prøver i det lengste. For eg er ikkje ferdig med danningsreisa mi enno.
Eg vil sjå Havanna og Paris, køyre trikk i San Francisco og liggje i ei hengekøye på Seychellane. Eg vil reise med gondol i Venezia og drikke Prosecco på Bari. Eg vil ha fast jobb og pengar i banken. Og helst vil eg ha besøkt Hawaii og New York ein gong til, før vaksenlivet set inn for fullt.
For nokre gongar synest eg at det å vere vaksen både er skummelt og vanskeleg. Det kan vere tyngd av ansvar og harde avgjersler, vonbrot og vonde opplevingar. På same tid er vaksenlivet fantastisk og eg gler meg til vegen vidare. Men, eg vil bestemme innhaldet og tempoet sjølv.