Då eg kom til verda i 1989, var det som attpåklatt med to halvsysken på 14 og 17 år. For meg var dette topp, sidan eg slapp å dele soverom med andre enn meg sjølv og bamsane mine. I tillegg fekk eg all merksemd i familiebesøk. Men 18. mars 1997 var det offisielt slutt. Då vart nemleg Sofie fødd, og eg vart tante for fyrste gong.
Å bli tante som sjuåring var kanskje ikkje heilt optimalt. For etter kvart møtte eg og Sofie på ein del utfordringar. Då ho var eitt år til dømes, fekk eg i oppgåve å få ho til å sove i mamma og pappa si seng. Det enda med at eg sovna sjølv. Då eg vakna ei stund etterpå, sat ho på nattbordet og såg dumt på meg.
Vi har óg hatt våre misforståingar på badet. Ein kveld eg skulle hjelpe ho med tannpussen, forlét eg ho åleine i nokre minutt for å hente tannkrem. Før eg gjekk gav eg ho beskjed om at ho kunne ta vatn på tannkosten medan ho venta. Det eg derimot ikkje tenkte
på, var at ho ikkje rakk opp til vasken. Men, løysingsorientert som ho var, ordna det seg. Då eg kom inn att på badet, stod jenta over toalettskåla, trekkande i snora, med tannkosten godt plassert under vass-stråla.
Ein annan gong eg skulle passe ho medan foreldra mine sov, skjedde jo det som måtte skje: ho måtte på do. Og ja, for å gjere det eg håpte ho ikkje skulle. «Tanta! Eg e» ferdig!». «Eh, men tørke deg klara du no sjølv?». «Neeeei, Tanta..he, he». Eg fekk totalt panikk. Kva no? Det heile enda med at eg tvinga ho til å bli sitjande på skåla og lese Barbiebøker, til pappa stod opp ein halvtime seinare.
Men sjølv om Sofie måtte lære på den harde måten, og meir eller mindre gjekk på sjølvstyr med meg i nærleiken, valde systera mi likevel å få ei jente til i februar 2001.