I 1977 sa Ken Olson, sjef for eit større IT-selskap i USA dei velvalde orda: «Det er ingen grunn til at nokon skulle ønske å ha ei datamaskin i heimen». Han tok grundig feil. I dag er datamaskina ein like sentral del av husstaden som toalettpapiret. Samstundes er det tankevekkande at ein røynd teknologiguru kan bomme så grovt på korleis verda vil sjå ut berre nokre tiår seinare.
i 1995 sat eg heime på Skei framfor ein dataskjerm for fyrste gong. Full av forventingar ante eg lite eller ingenting om kva som venta meg. Maskina brukte fem minutt på å starte og bråka verre enn eit russetog på 17. mai. Internett var eit framandord og det fanst ingen som livnærte seg på blogging. Frå fyrste stund var eg frelst. Teknologien og medieverda openberra seg for meg som ein draum. Ein åtteåring og ei datamaskin, ein sunnfjording og resten av verda.
I dag sit eg igjen framfor dataskjermen med forventingar om at dette er springbrettet til yrkeslivet. Samstundes kjenner eg på ei uro. Det er førti år sidan Ken Olsson kom med sin spådom, om lag like lang tid er det til eg kan gå av med pensjon. Eg skal ikkje komme med nokon spådom, men kva i all verda er det eg gjev meg ut på? Kva veg tek teknologien og media i framtida? Kor tid møter eg den teknologiske nyvinninga som vil gje meg frysingar og kaldsveitte? Vil eg bli ein av dei som seier: «Alt var betre før»?