E39 er ikkje den strakaste vegen. Mellom heimbyen Bergen og Ålesund, som slekta mi kjem frå, snirklar asfalt og gardar seg mellom svoltne sauer og frodige fjell. Og midt i hovudpulsåra ligg vegkrysset i mitt liv. Ikkje byen eg vaks opp i, men staden eg vaks opp med. Førde.
For ganske mange av burgarane og pølsene eg har ete, har blitt inntekne nett her. Like eins trur eg ikkje det berre er piffikrydderet som har påverka meg.
Det byrja med norsklæraren på ungdomsskulen som sa han likte skildringar. Og eg ville imponere. Med dei små grå i det 13-år gamle hovudet gjekk eg heim for å fundere.
Vel heime på kjøkenet sat eg med cornflakes i eine handa, TV-seriar i augekroken og vrimlande fugleliv og lauv i vindauget. Flinkisen i hovudet minte meg på oppgåva. Skildringar, skildringar, skildringar, sa ho. Det knaka mellom øyra. Skal eg liksom berre skrive det eg såg? Det eg såg ut vindauget?
Neste morgon las læraren oppgåva mi høgt for klassa. Framandorda strøymde ut av munnen hans og trefte klassekameratane sine store auge og øyre. Eg blei flau. For eg hadde dyppa pennen i spynorsk-mordliste.
Eg klarte jo faktisk ikkje skildre på bokmål, som eg vanlegvis skriv. For bokmål har ikkje auge. Ikkje vindauge i alle fall.
Ti år seinare er eg tilbake i vegkrysset på E39. Bilen har slutta å dure og bokmålsbrillene er tekne av. Lukta av piffikrydder er ikkje borte, og eg tenker igjen på den utsikta eg fekk på kjøkenet for ti år sidan. Dei auga eg hadde då. Pennen og ordlista er klar. No gler eg meg til å sjå ut av vindauget igjen.