Trass i at eg er oppvaksen på ein liten gard på Kaupanger i Sogndal, har eg alltid vore meir byjente. Difor søkte eg etter vidaregåande skrive- og lesegleda i fleire forskjellige byar, frå Kristiansand i sør, til York i England, før eg lengta heim til Vestlandet og budde i Bergen i tre år. Der fann eg meg til rette som studentjournalist i Studvest. Det gav meirsmak, og eg bestemte meg for å satse vidare. Då var Førde den rette staden for ei journalistspire med nynorsk som morsmål.
Dei siste dagane har eg lært mykje om denne snåle staden. Som at alkoholsalet i butikkane stengjer heile to timar tidlegare enn andre stader. Og at eg gjorde ein grov feil då eg gløymde å pakke regnklede, sidan det visstnok regnar meir her enn i Bergen.
Og meir skal eg lære. Ikkje berre om Førde og Sunnfjord, men òg om journalistikk og nynorsk. Og korleis ein fangar sunnfjordingar på kamera, noko som ifølge mi venninne frå førre praktikantkull ikkje alltid er lett. Som ho sa: «Gled deg til fem på gata. Sunnfjordingane spring vekk når dei ser deg med kamera.» Kanskje ein berre må vere veldig rask?
So sit eg her, ein sogning på feil side av fylket. Men eg slepp i alle fall unna alle saftkokarane og friluftsfolka. Og eg kan framleis seie at eg aldri har flytta til ei bygd. For sjølv om Førde kanskje ikkje er verdas metropol, har dei i det minste bystatus.
Av Synne Grimen Hammervoll